Dzieci OnLine

[MATYLDA_14]

witam... (glupio mi o tym pisac) moji rodzice sa w sumie wporzo... kupuja mi firmowe ciuchy itp. ale czesto dochodzi miedzy nami do sprzeczek czasem nie tylko sprzeczek... jednak ostatnio 2 razy mi przywalil;( nie wiem co to bylo ze go tak rozwscieczylo ale moje hasla do niego bo ja nie potrafie sie opanowac... zeby mu czegos nie odpowiedziec... wlasnie wtedy tak sie wqrzyl ze poszedl po pasek i mi przywalil a drugim razem z plaskacza w twarz... wtedy chcialam uciec z domu... moja mama powiedziala ze on mnie wiecej nie uderzy mowila"wybacz tacie on mial trudne dziecinstwo itp i dlatego go latwo wytracic z rownowagi" i teraz stwierdzilam ze jesli sie to jeszcze raz powtorzy to uciekne z domu tzn. wyjdde i nie wroce... niech sie troszke pomartwi ale nie wiem gdzie pojde spac... bo moje miasto jest dosc male... i ktos znajomy moglby mnie zauwazyc!!! i co ja zrobie sama w srodku nocy a jak mnie policja zgarnie... to bardzo szybko sie rozejdzie ze corka p. XXX ucieka z domu albo wluczy sie po nocach...

[Ulka]

Ja myśle żebyś poczekała. Możliwe ze to się więcej niepowtórzy. A i ty staraj się czasem opanować. Powinnaś mieć więcej szacunku i cierpliwości do rodziców tak jak i oni mają do ciebie. Chyba niemyślisz, ze dla twojego taty przyjemnie jak się kłócicie. Ja myśle ze jest mu tak samo głupio jak tobie. I to jest starszy człowiek. Pamiętaj. A możliwe że i miał trudne dzieciństwo. Mój tata też mi niedawno z pasa przywalił...i bolało, ale sądze że zasłużyłam sobie na to. Niestety.

Pozdrowionka!!!
Pamiętaj co napisałam!!!

[deg]

Popieram oczywiście wypowiedź Ulki.

Matylda: Czy Ty naprawdę uważasz, że rodzice są OK dlatego, że kupują Ci firmowe ciuchy? To dla Ciebie jest najważniejsze? Napisz, czy naprawdę tak myślisz, bo trochę się przestraszyłem, gdy przeczytałem Twój post.

[Axe]

To rzeczywiście dziwne. A co twojego ojca. Wydaje mi się, że powinniście więcej ze sobą rozmawiać. Wychowywanie nastolatka, w którym hormony aż się gotują, napewno łatwe nie jest. Jak sama będziesz miała rodzine, pewnie nie raz zachowasz się podobnie.

Spróbuj go z rozumieć. Jak się pokłucicie do dajcie sobie wzajemnie chwilkę na przemyślenia.

ps. Ja nigdy nie uderzyłbym własnego dziecka bezwzględu na winę, ale z doświadczenia wiem że dzieciaki potrafią wyprowadzić każdego z równowagi.

[Matylda_14]

tzn. moze mnie troszke zle zrozumieliscie! ale ja lubie miec fajne ciuchy... i tak tylko to napisalam po prostu rodzice czasem daja mi duzo... ale nie potrafie sie z nimi dogadac nie mysle wcale ze oni staraja mi sie zastapic rozmowe kupnem czegos nowego bo tak nie jest, ale oni poprostu moze i sie o mnie martwia ale swoja troske dosc dziwnie okazuja... mozana powidziec ze sie "popisuja" jak ja to nazywam przed mojimi znajomymi nie pozwalaja prawie na nic... najl;epiej by bylo wg nich jak bym sie zamknela w domu obladowana ksiazkami, ale ja nie jestem stworzona do siedzneia w dou i to im sie nei podoba...

[Axe]

Eee, nie jesteś jedyną nastolatką, którą rodzice chcieliby trzymać pod kluczem. Niestety więkrzość z nich myśli, że dzięki takiemu postępowaniu ochroni swoje pociechy od codziennych niebezpieczeństw. Więcej z tego może być problemów (choćby w życiu dorosłym) niż plusów.

Powtarzam. Szczera rozmowa. I napewno za pierwszym razem nie wyjdzie. Ale nie można się poddawać. A jeżeli chciałabyś, by swoje uczucia wględem Ciebie okazywali trochę bardziej, to daj im to, do z rozumienia.

[deg]

Czy wiecie, że dzieci i młodzież na siłę izolowani, otoczeni ścisłą opieką rodziców, żyjący w świecie zakazów i nakazów sprawiają o wiele więcej problemów wychowawczych niż dzieci wychowywane w poczuciu partnerstwa i możliwości decydowania o swoim losie?

Nie oznacza to oczywiście, że najlepsze dzieci (młodzież) to takie, które w swoim życiu nie mają zakazów i nakazów nakładanych przez rodziców.

[sir Momo]

Ja byłem wychowywany, że tak powiem "średnio twardą ręką" Nie mogłem chodzić do kolegów, nie mogłem ich zapraszać do domu. Ale to było dawno. Teraz już mogę wszystko, i nikt mi nic nie zabroni. Ale nadal tego nie robię (przeważnie ). I jestem wdzięczny mojej mamie (bo tata mi umarł, jak miałem 12 lat, i to mama mnie wychowywała) za te zakazy. Bo co wyrosło z moich dawnych "kolegów"? Znakomita większość teraz jest na poziomie "półinteligentów". Palą, piją, i przeklinają na potęgę. A ja, przez to, że nie miałem z nimi styczności - nie robię tego. Ale oczywiście nie zawsze byłem takim aniołkiem. Miałem i ja swój okres buntu (mniej więcej dwa lata temu). Zaczęłem pić, palic, przeklinać i chodzić na imprezy. I mocne lanie wyleczyło mnie z tego. Jaki ja wtedy byłem zły za to lanie... Ale teraz absolutnie nie żałuję. Myślę, że wyszło mi to na dobre. Rodzice naprawdę bardzo rzadko biją swoje dzieci bez przyczyny. Piszesz, że nie wiesz, co twojego tatę rozwścieczyło, a zaraz potem sama sobie odpowiadasz. Rodzicom (i innym osobom starszym też, ale rodzicom szczególnie) należy się szacunek. I rodzice tego szacunku wymagają. A jeśli nie okazujesz im go - to nie dziw się, że puszczają im nerwy. I jestem prawie pewien, że tata nie bił cię tylko dla samego bicia. To miało Cię czegoś nauczyć. Dlatego - wyciągnij wnioski i nie myśl o ucieczce. Myślę, że sama się orientujesz, że bez rodziców masz marne szanse na porządne życie.

Pozdrawiam

[Axe]

Ja jednak myślę, że "danie klapsa" to nienajleprzy sposób na wychowanie. Przez jakieś 16 lat dostałem od mamy max 2 razy. Reszta incydentów kończyła się rozmową. I jakoś nie wyrosłem na degenerata, a owszem, mam różnych znajomych: parę razy omal niezostałem spisany (miałem niezłego kopa). Ale cóż. Może ja i sir Momo to wyjątki w swoich "kategoriach"

Szacunek - 100% racji.

[Szalona]

Ja szczerze mówiąc nie pamietam kiedy dostałam klapsa, może jak byłam mała.

[sir Momo]

Cóż, to "danie klapsa" jest sposobem na wychowanie. Tyle, że raczej ostatecznym. Z tego co pamiętam,to lanie, o którym napisałem było jedynym. Ale ja mam sklerozę, więc nie będę się upierał. Ale jestem pewny, ze gdybym wtedy tego lania nie dostał, tylko miałbym jakieś kazanie, to nic by ono nie dało.

[deg]

sir Momo - tym razem się z Tobą nie zgodzę.
Sam byłem wychowany raczej pokojowo i klapsy stanowiły ostateczność. I powiem Ci szczerze, że znacznie bardziej na mnie oddziaływała ciężka, choć spokojna rozmowa niż klaps.

Myślę, że jest to sprawa "dogadania" się między dzieckiem a rodzicami. Jeśli mają dobry kontakt, to ich dziecko bez przemocy zrozumie, że postąpiło źle. Wszystko można wytłumaczyć. Bicie dziecka to typowa metoda siłowa, gdzie rodzic nie przekazuje treści "postąpiłeś źle", tylko "uważaj - to ja jestem silniejszy". A to naprawdę nie o to w życiu chodzi. Dziecko musi zrozumieć, że źle postąpiło, MUSI WIEDZIEĆ JAK POSTĘPOWAĆ POPRAWNIE (wielu rodziców zapomina o tym - opiernicza tylko dzieci i na tym koniec) i musi chcieć poprawić swoje postępowanie (czytaj: musi widzieć sens poprawy postępowania - siłowo tego nie dokonasz).

[malutka-13]

Jak narazie jestem jeszcze dzieckiem. I wiem, ze przysparzam wiele problemów, trosk i często przykrości moim rodzicom. Ale nigdy mnie nie zbili. A to tylko dlatego, ze oni nie byli bici przez swoch rodziców. Tzn może nie tylko dlatego, ale również dlatego ze wiedzą, ze kazanie, krzyk, lub po prstu rozmowa da mi wiecej. Lecz gdy np zobacze, ze przez moje zachowanie płaczą lub są smutni to od razu ich przepraszam i robie cos co by ich pocieszyło. MOi rodzice mnie nie biją, a ja nie bede biła swoich dzieci. PAmietajcie przemoc budzi przemoc

[Lilly]

Moi rodzice mnie biją tylko wtedy, gdy naprawdę im zalezę za skórę.
I krzyczą też-to częściej.
I chociaż wiem, że źle robię: jestem nieposłuszna, to i tak jestem przez to zła na rodziców, poprostu jest we mnie trochę lenia i pomóc rodzicom mi się nie chce.
Ale nigdy mnie nikt pasem nie zbił! Tylko czasem tata mnie pasem postraszy, bym się go przesraszyła i przyznała mu rację, chociaż nie zawsze ją mają.

Ale ostatnio miałam o wiele lepsze stosunki z mamą, niż z babcią (choć noralnie to jest na odwrót w wielkiej różnicy). I mnie to cieszy, ponieważ myślę, że z mamą trzeba być przyjaciółkami.
I choć czasem mama się drze na mnie bez przyczyny (albo nawet małej) to jestem na nią zła, i zapominam o najważniejszej rzeczy: Moja mama ma tarczycę, przez co jest bardziej nerwowa. (tylko nie myślcie sobie, że moja mama jest chora psychicznie, czy w ogóle jakoś chora nienormalnie. Jest normalna tylko troche nerwowsza.

Nooo, i co ja tu robię?!!! Piszę nie na temat, tylko robie wypracowanie na temat moich rodziców, trudno...przynajmniej wiecie, jacy są moi rodzice.

Aaa, bym zapomniała, deg:
Ja się raczej z tobą nie zgadzam (chociaż tez uważam, że bicie dzieci do niczego nie prowadzi), ale czasem to skutkuje, czyli czegoś nauczy. Może to i jest metoda: Ja jestem tutaj silniejszy, ale ona zmusza do przyznania się do błędów, do których się przyznać nie chce (i o tym najlepiej wiedzą jedynaki, czyli np.: ja.).

[deg]

Lilly: Nie wiem, czy mnie dobrze zrozumiałaś.
Nie jestem zwolennikiem modnego ostatnio bezstresowego wychowywania dzieci, tzn. odizolowanie dziecka od wszelkich stresów, jeśli coś zbroi, to rodzice tłumaczą to SOBIE, że to przecież dziecko i jeszcze nie wszystko rozumie. Ta metoda jest idiotycznie głupia, ponieważ wychowuje dziecko w przekonaniu, że wszystko mu wolno, świat jest cudownie do niego nastawiony, a on nie musi nic robić, aby było dobrze. Takie dziecko nie poradzi sobie w dorosłym życiu - zalane przez problemy i stresy dnia codziennego.

Moim zdaniem duża część rodziców źle postępuje ograniczając wychowanie dziecka wyłącznie metodami siłowymi - czytaj: biciem i krzykiem. To tylko demonstracja siły i próba wymuszenia autorytetu. Tacy rodzice zwykle nie wskazują dziecku drogi prawidłowego rozwiązywania problemów. Ta metoda w życiu też się nie sprawdza. Przecież to dziecko w dorosłym życiu jeśli np. nie będzie potrafiło znaleźć sobie pracy, to krzyk na przyszłego pracodawcy (metoda siłowa) da efekt odwrotny.

Uważam, że od najmłodszych lat powinno się dzieci uczyć normalnie i pokojowo rozwiązywać problemy i konflikty. Rodzice powinni dzieciom tłumaczyć nie tylko, że źle postąpili (na taką łatwiznę idzie większość rodziców), ale też DLACZEGO uważają takie postępowanie za złe i w jaki sposób dziecko powinno poprawić swoje postępowanie, aby nie popełniać błędów w przyszłości. A takie tłumaczenie wymaga czasu i cierpliwości. Jeśli dziecko zrozumie, że swoim postępowaniem sprawia przykrość rodzicom lub komuś bliskiemu - zmieni swoje postępowanie. Oczywiście - każdy ma prawo mieć gorszy dzień w którym ma ochotę pozabijać wszystkich ludzi na ziemii.

W moim dorosłym życiu zauważyłem, że wszelkie "metody siłowe" budzą automatyczny opór (przykład - gdy sprzedawca na siłę usiłuje Wam coś sprzedać, to automatycznie uciekacie z tego sklepu (pozdrowienia dla upierdliwych sprzedawców z niektórych stacji benzynowych PKN Orlen, którzy swoją natarczywością spowodowali, że więcej na Orlenie tankował nie będę)). Wy też się wielokrotnie spotkaliście z podobnymi sytuacjami. Poobserwujcie nauczycieli w szkole. Znacznie przyjemniej chodzi się na lekcje, na których nauczyciel jest dla Was miły (choć wymagający) - lepiej się z nim rozmawia. Jeśli nauczyciel stosuje "metody siłowe" - krzyczy na Was, wyzywa Was nieprzyjemnie itp. to z pewnością nie macie o nim dobrego zdania, a tego przedmiotu uczycie się "bo trzeba" i gwarantuję, że po roku już nic nie pamiętacie, a przecież nie o to chodzi w szkole.
Pamiętam - kiedyś na jęz. polskim w wypracowaniu napisałem "żadko". Nauczycielka strasznie na mnie krzyczała i kazała kilkaset razy napisać wyraz "rzadko". Efekt? Całkowita blokada psychiczna - do dzisiaj nie wiem jak się pisze prawidłowo i właśnie korzystam ze słownika ort. Obecnie zamiast "rzadko" piszę "sporadycznie" . Gdyby wówczas nauczycielka spokojnie wytłumaczyła mi jak prawidłowo napisać i dlaczego, to na 100% teraz bym wiedział. Pomyślcie przez chwilkę sami, czy przypadkiem nie znacie podobnych przypadków. Jestem pewien, że znacie.