Dzieci OnLine

[RaV]

Szare chmury płynące pomiędzy świetlistymi gwiazdami.
Po nich pędzący siwy jednorożec ze srebrnymi kopytami.
Lśniącymi oczami, a na jego głowie osnuty magią róg.
Jego żywioł powietrze, jego ścieżki wietrzny próg.
Jego smutek pragnienie miłości. Ogień trawiący ducha,
Rozdzierający serca, krzyk niesłyszalny dla naszego ucha.

Para kochanków rozrzucona po świata otchłani

Kochać i nie wiedzieć kogo, po myślach cudzych błądzić.
Szukać i nie wiedzieć kogo, ludzkie serca w miłości sądzić.
Oboje w jednym śnie się spotkali, i po gwiazdach podróżują.
Dwie jakże różne istoty, różne spojrzenia a jak się miłują
Jeden sen a dwie dusze, jedna myśl i jedno pragnienie.
Jedno ciało, a dwa umysły i jedno wspólne proste marzenie.

Oboje samotni, oboje jedyni, oboje na zawsze.

Biała dama w chmury ubrana a pod nią siwy pegaz galopuje
Pęd powietrza w jej niebieskie jak morza głębiny oczy kłuje.
Szum niesionych przez wiatr złotych jak słońce włosów.
Zapach polnej trawy i chylących się srebrzystych kłosów
Siła jej umysłu i delikatność ludzkiego kruchego ciała
Co miłością moc świetlistego konia niebios okiełznała.

Rozmowy bez słów, zrozumienie bez myśli.

Na białych chmurach jak na polnej trawie odpoczywają.
Pod światłem księżyca w nocy ich dusze się kochają.
Już w ich sercach nie płonie czerwony ogień ludzkiej złości.
Lecz iskrzy się w oczach, zwierciadle ich magicznej miłości.
Morze wiecznych uczuć wylewających się z brzegów istnienia.
Jak odwieczne przypływy wspólnego w życiu spełnienia.

Na samotność klątwą przez dzień skazani.

Brzask dnia po nieba czarnym odmęcie nieuchronnie kroczy
Bez litości okrutnymi swymi promieniami budzi płomienne oczy.
Rozrywa więzi jedności. Nie przez śmierć a życie oszukani.
Snują się jak mary po nieba błękicie, na samotność skazani.
W dzień rozdzieleni, bólem istnienia w duszy roztargnieniu.
Aby w mrocznym niebie odnaleźć się po oczu płomieniu
[/b]