Łał. Wychodzi, że skończę w piekle. Wieczny potępieniec... a szkoda. Większość moich znajomych tam raczej nie zawita.
Co do tematu, jakby się kto czepiał, że offtopuję:
Na tego typu tematy nie lubię się wypowiadać. Za dużo myślenia, żeby sklecić coś sensownego :] a tym bardziej ostatnio z myśleniem u mnie nietęgo. Tak więc ze swojej strony się raczej nie wypowiem. A przynajmniej chwilowo. Może kiedyś mnie coś natchnie...
panienka_wierzba - Sro 27 Kwi, 2005 23:03
Temat postu:
czas..
musiales cos takiego wymyslic
taa
moim zdaniem powinno się czerpać z zycia pełnymi garściami
i tak jak twierdzi Nenar (nie dziwie sie ze czesto mamy to samo zdanie ; > nie slonce?=P) potem moze wydoroslec, ale nie do konca
tak jak pisalam dzisiaj Plk. lubie ludzi którzy mają w sobie coś z dziecko, cos niedojrzalego, cos dzieki czemu zdaza im sie robic glupoty, wariowac, dobrze się bawić, wciąż czerpać z zycia duzo
moze nie tyle co kiedys (czyli garsciami i jeszcze upychac po kieszeniach) ale wciąż duzo (wystarczą garście, a noz jednak kiedys znajdziemy cos upchnietego w kieszeni)
gardze czasem
denerwuje mnie, ze ludzie ciagle sie gdzies spiesza
nie zauwazaja prostych
i najpiekniejszych rzeczy
chociaz sa obok
czas plynie zbyt szybko
a czasem zbyt wolno
Anonymous - Sro 27 Kwi, 2005 23:22
Temat postu:
czas to waluta jaką płacimy by osiągnąć, by coś zyskać trzeba coś poświęcić, i właśnie tą moneta przetargową jest czas...niestety nasza waluta słabnie więc musimy sie spieszyć im więcej sie jej pozbędziemy tym jeszcze tańsza sie staje ale jak waidomo niewykorzystane pieniądze nie mają żadnej wartości to tylko notatki od banku...zwykły papier
Ppark - Sro 27 Kwi, 2005 23:32
Temat postu:
Czym jest czas? Tajemnicą - bo jest nierealny, a wszechpotężny. Jest warunkiem zjawiskowego świata, jest ruchem zespolonym i przemieszanym z istnieniem realnych ciał w przestrzeni i z ich ruchem. A czy nie byłoby czasu, gdyby nie było ruchu? I ruchu, gdyby nie było czasu? Pytania i pytania! Czy czas jest funkcją przestrzeni? Czy też odwrotnie? Czy raczej są ze sobą identyczne? Za wiele już pytań!
Tomasz Mann "Czarodziejska góra"
Co dla człowieka oznacza fakt przemijania czasu? Oznacza przede wszystkim - śmierć. To jest prawda niepodważalna - wszystko co posiada formę, ostatecznie ginie bezpowrotnie. Istnieją zasadniczo dwa sposoby radzenia sobie z tym:
1. Zaakceptowanie śmierci i próba jak najlepszego wykorzystania czasu jaki człowiek ma do dyspozycji.
2. Przezwyciężenie śmierci, czy to w sposób religijny, czy poprzez poświęcenie swojego życia czemuś, co wydaje się ponadczasowe i nieśmiertelne.
Osobiście nie odpowiada mi żadna z tych metod. Pierwsza pachnie mi podporządkowaniem się czasowi-tyranowi, na co nie pozwala mi przekora. Druga zaś, ponieważ głęboko czuję, że niezależnie od moich starań i wysiłków - po śmierci nie będą one miały żadnego znaczenia. A nawet jeśli zostawię w świecie jakiś ślad - to wszystko i tak prędzej czy później rozpadnie się w pył. Można powiedzieć, że celowo ignoruję śmierć. Kiedy nadejdzie - poddam się jej i zobaczę co dalej z nowej perspektywy.
agag - Sro 27 Kwi, 2005 23:47
Temat postu:
czym jest 15 minut snu?
czym jest 15 minut w szkole?
czym jest 15 minut w pracy?
czym jest 15 minut przerwy?
czym jest 15 minut oglądanego filmu?
czym jest 15 minut robienia filmu?
czym jest 15 minut w wannie?
czym jest 15 minut w zatłoczonym autobusie?
czym jest 15 minut z ukochanym?
czym jest 15 minut z umierającą matką?
czym jest 15 minut czekania na pociąg?
czym jest 15 minut czytania księżki?
czym jest 15 minut przed komputerem?
czym jest 15 minutowy spacer z psem?
czas ten sam a jednak inny...
cena? jest bezcenny
dlatego nie traćmy go na "bzdury"
Holy Knight - Czw 28 Kwi, 2005 00:06
Temat postu:
. Ale dobra mniejsza z tym ludzie sa jacy sa i nie mam zamiaru cie zmieniać. Ale tak szczerze na serio trzeba karzystac z życia pełnymi garsciami bez oporow czy jednak powinny byc jakieś granice. tak by nie byc gołosłownym i ogulnym bucem ktory tylko osadza przyznam się wam że ja swoją wczesna młodosć 14-17 lat zmarnowałem na przeginanie z tym czerpaniem z zycia, i omal nie skonczyłem w grobie lub w pierdlu nie bede wnikał w szczegóły przeginałe i krzywdziłem tych co mnie kochali. Za to dziś jak mi sie hierarchia wartosci drastycznie poprzestawiała , pewno zdazenie otrzeźwiło mnei i uczyniło najpierw skrajnie dobrego idealisty który niestety ewoluował w realistę stoję praktycznie po drugiej stronie barykady. Ale tutaj też zdaża mi się przeginać i wyjeżdżać z kazaniami które czasami sa ostre i też krzywdza ludzi na których mi zalezy. Ogólnie zachowuję sie jak zblazowany smok który już wszystko widział wszystko wie i wszystko osądza ( choc tak nie jest ) przyprawiony dodatkowo syndromem rabo skrzyzowanym z syndromem paladyna. Ale ostani probuje przetasowac swój system wartosci i pracowac nad soba by znaleźc "złoty środek " o ile to możliwe i wykorzystać ten czas co mi jeszcze pozostał.